SANDBOX
12.5 – 12.6.2023
Galeria Uniwersytetu Łódzkiego (ul. Wozownia 11, Łódź) Fotofestiwal
PL: “Nomadyczność obrazów – ich migrowanie między nośnikami materialnymi i niematerialnymi, w kontekście rozszerzonej rzeczywistości, jest dla autorki szczególnie istotną właściwością współczesnej fotografii. Hybrydyczność i kapitalistyczna nadprodukcja napędzają cyrkulację postfotograficznych działań nie pozostawia wiele czasu na refleksję i spokojną pracę nad definiowaniem zjawisk, często wręcz efemerycznych lub szybko się dezaktualizujących. Nadmiar obrazów utożsamiany przez Jeana Baudrillarda z rodzajem ikonoklazmu, zmusza do działania intuicyjnego, ze świadomością, że całość pozostaje poza horyzontem naszego doświadczenia”.
prof. Marek Domański
ENG: “The nomadism of images - their migration between material and immaterial carriers, in the context of augmented reality, is particularly crucial to the author in contemporary photography. Hybridity and capitalist overproduction drive the circulation of post-photographic practices, leaving little time for reflection and calm work in defining phenomena, often ephemeral or quickly becoming obsolete. The excess of images, as identified by Jean Baudrillard as a form of iconoclasm, compels intuitive action, with an awareness that the entirety remains beyond the horizon of our experience”.
prof. Marek Domański
PL: Wystawa składała się z: 5 odbitek fotograficznych w formacie 15 cm x 20 cm, 4 żywicznych odlewów, 4 elementów AR, projekcji wideo, jednego wydruku pigmentowego w formacie 140cm x 100cm oraz dźwięku wypełniającego przestrzeń.
Zaprezentowane na wystawie odbitki były naświetlone stykowo bezpośrednio z monitora komputera, czyli bez użycia tradycyjnie rozumianego aparatu fotograficznego. Prezentują najbardziej charakterystyczne elementy wyposażenia ciemni fotograficznej, czyli szczypce, miarki oraz kuwety. Prawdziwe, „fizyczne” narzędzia nie były jedynym przedmiotem moich działań, ponieważ wykonałam również ich żywiczne odpowiedniki i poddałam je temu samemu procesowi. Zostały sfotografowane z każdej strony i przeniesione za pomocą skanera 3D do przestrzeni cyfrowej, ulegając modyfikacji w programie do modelowania obiektów trójwymiarowych. Tam przy pomocy narzędzi symulujących studio fotograficzne – aparatu i lamp, zostały sfotografowane i wyrenderowane do postaci cyfrowych zdjęć. Proces wywoływania materialnych odbitek odbył się w ciemni fotograficznej, gdzie przygotowane fotografie w programie graficznym, poprzez inwersję zamienione zostały w negatywy. Moje dalsze działania polegały na stworzeniu migawki nałożonej na ekran monitora komputera i naświetleniu fragmentu ekranu ze zdjęciem bezpośrednio z monitora na papier światłoczuły. W przypadku tej części pracy, rekonstruuję klasyczną metodę tworzenia odbitek, w trakcie pracy korzystając z narzędzi, które wcześniej sfotografowałam. Ta autorska procedura ma duże znaczenie dla zrozumienia moich działań, w których główną rolę odgrywa bezpośrednia, kontaktowa relacja obrazu cyfrowego z materialnością papieru światłoczułego. Metoda nawiązuje do bezkamerowych eksperymentów związanych z początkami fotografii, takich jak fotogramy, ponieważ w obu przypadkach każdy obraz powstaje poprzez kontaktowe naświetlanie i jest unikatowym egzemplarzem. Na wystawie przedstawione zostały również odlewy wykonane z przezroczystej żywicy, będące reprezentacjami realnych narzędzi ciemniowych. Powstały z silikonowych form, odlanych bezpośrednio z prawdziwych obiektów. Celowym działaniem było stworzenie swoistych niedoskonałych „skorup” odtwarzających realne przedmioty, ale stanowiących wyłącznie bezużyteczną ich powłokę. Są to: przezroczysta miarka, lupka, szczypce oraz kuweta.
Narzędzia ciemniowe, wokół których zbudowana jest wystawa, pojawiają się również w formie niematerialnej, ujawniając się za pośrednictwem Augmented Reality. Odbiorca ma możliwość doświadczania wystawy na swój własny sposób: może poprzez swojego smartfona stopniowo odkrywać kolejne wirtualne obiekty i wchodzić z nimi w interakcje poprzez kod QR (ang. Quick Response, szybka odpowiedź) lub specjalnie zaprojektowany tracker przenoszący do odpowiedniej aplikacji. Nakładka umożliwia oglądanie obiektów w zupełnie dowolny sposób i z każdej odległości, dając możliwość zadecydowania o sposobie i kolejności odbierania poszczególnych elementów, warunkiem jest jednak posiadanie odpowiedniego urządzenia – smartfona, a także zaktualizowanej aplikacji (Instagram, Facebook, Spark AR), dzięki którym zobaczenie wirtualnych obiektów jest możliwe. Elementy AR stanowią równorzędną całość ze swoimi materialnymi odpowiednikami, dlatego na wystawie pokazane są obok siebie. Widz może pominąć części wirtualne i pozostać przy oglądaniu tylko „rzeczywistej” warstwy wystawy. Ekspozycja uzupełniona jest o wielkoformatową fotografię przedstawiającą model powiększalnika ciemniowego, który może stać się drogowskazem do odczytania wystawy, odnoszącej się do klasycznych technik fotograficznych. Bohaterem jest przede wszystkich technologia, która staje się źródłem i podstawą medium, ale jest to także metaforyczne wytwarzanie znaczeń i nieustanny powrót do źródeł.
Na wystawie znalazły się uzupełniające przestrzeń elementy multimedialne w postaci projekcji wideo, której treścią jest symboliczne odzwierciedlenie modyfikującego się obrazu rzeczywistości – pulsującego i „żywego” przedmiotu. Do filmu dołączony został dźwięk będący efektem manipulowania cyfrowymi plikami graficznymi przepisanymi z formatu PNG (ang. Portable Network Graphics), do pliku dźwiękowego – proces ten nazywany jest databending. Przepisywanie danych z jednego formatu na inny jest zabiegiem, który staje się kolejną manifestacją świadczącą o nieustannej cyrkulacji i transformacji plików cyfrowych.
ENG: The exhibition consisted of: 5 photographic prints in the format of 15 cm x 20 cm, 4 resin casts, 4 AR elements, video projection, one pigment print in the format of 140cm x 100cm, and ambient sound filling the space.
The presented photographic prints at the exhibition were directly exposed from the computer monitor, without using a traditionally understood camera. They showcase the most characteristic elements of a photographic darkroom's equipment, namely tongs, measuring cup, and trays. Real, "physical" tools were not the only subjects of my work, as I also created their resin counterparts and subjected them to the same process. They were photographed from all sides and transferred to the digital space using a 3D scanner, undergoing modifications in a program for modeling 3D objects. There, with the help of tools simulating a photographic studio - camera, and lights, they were photographed and rendered into digital images. The process of developing physical prints took place in the darkroom, where the prepared photographs in graphic software were converted into negatives. My further actions involved creating a shutter exposure directly from the computer monitor and exposing a portion of the screen with the photograph directly onto light-sensitive paper. In this part of the work, I reconstruct the classic method of creating prints, using tools that I had previously photographed. This original procedure is crucial to understanding my actions, where the main role is played by the direct, contact-based relationship between the digital image and the materiality of the light-sensitive paper. The method is reminiscent of cameraless experiments associated with the beginnings of photography, such as photograms, as in both cases, each image is created through contact printing and is a unique exemplar.
The exhibition also featured casts made of transparent resin, representing real darkroom tools. They were created from silicone molds, cast directly from real objects. The intentional purpose was to create peculiar imperfect "shells" reproducing real items but serving only as their useless surface. These include: a transparent measuring cup, magnifying glass, tongs, and trays. The darkroom tools, around which the exhibition is built, also appear in a non-material form, revealing themselves through Augmented Reality. The audience has the opportunity to experience the exhibition in their own way: they can gradually discover virtual objects through their smartphones and interact with them using a QR code (Quick Response) or a specially designed tracker that redirects to the appropriate application. The overlay allows viewing objects in any way and from any distance, giving the viewer the option to decide on the method and order of perceiving individual elements, but it requires the possession of the right device – a smartphone, and an updated application (Instagram, Facebook, Spark AR), which enables the visualization of virtual objects. The AR elements are presented alongside their material counterparts, hence both are shown together at the exhibition. The viewer may skip the virtual parts and focus on observing only the "real" layer of the exhibition. The display is complemented by a large-format photograph presenting a darkroom enlarger model, which can serve as a guide to interpreting the exhibition, relating to classic photographic techniques. The hero of the exhibition is primarily technology, which becomes the source and basis of the medium, but it is also a metaphorical creation of meanings and a continuous return to the sources.
The exhibition also includes complementary multimedia elements in the form of video projections, symbolically reflecting the modifying image of reality - pulsating and "alive" objects. The video is accompanied by sound, resulting from manipulating digital graphic files transcribed from the PNG format (Portable Network Graphics) to the sound file – this process is known as databending. Transcribing data from one format to another is a technique that becomes another manifestation demonstrating the constant circulation and transformation of digital files.